اگه سعی کنین یه دونه زغال رو از دلِ آتش بیرون بکشین، ممکنه دست تون بسوزه، مگه نه؟! پس به نظرِتون، آدم وسوسه نمی شه که یه شرطی با “دیو” ببنده و اگه بُرد، شعله های سوزان، براش تبدیل به سکّه های طلایی بشن؟!
هدف بازی: بازیکنی که از چنگِ “دیو” قِسِر دَر بره و در پایانِ بازی، بیش ترین کوپن های شرط بندی رو در اختیارِ خودش داشته باشه، بازی رو بُرده! برای این منظور، همه ی بازیکن ها سعی می کنن بیش ترین زغال رو از آتشدون بیرون بکشن، بدون این که با دیو شاخ به شاخ بشن! اگه حواس تون جمع- بوده باشه و خوب شرط بندی کرده باشین، حتی وضع تون بهتر هم می شه و یه پولی هم به جیب می زنین! توی این “دیو بندی”ها (شرط بندی هایی که روی دیو می شه!!) می تونین یه سرمایه ی درست و حسابی واسه خودتون به هم بزنین، به شرطی که حسّ ششم تون به تون بگه که هر یه بازیکن، به تنهایی، چقدر زغال می تونه از دلِ آتش بکشه بیرون! البته حواس تون باشه… اگه بخواین تو شرط بندی زیاده روی کنین، یهو دیدین کلّ دارایی تون بر باد رفت ها…!